بدون تردید حرم مطهر رضوی به عنوان یکی از شش مجموعه معماری آرامگاهی ایران، با ارزش جهانی، نظیر یک دایره المعارف هنر اسلامی تجربیات اساتید معماری سبک های مختلف ساختمانی را در بر دارد که در حقیقت در هر دوره تاریخی به رغم تحولات سیاسی، تغییرات و تکامل بنیادی و فضایی در کالبد آن به وجود آمده است.
پس از آن که پیکر مطهر حضرت رضا(ع) در کاخ حمیدبن قحطبه طائی در اراضی سناباد به خاک سپرده شد، این مکان مورد توجه مسلمین قرار گرفت. آنچه امروزه این جایگاه معنوی را مزین نموده، فضاهای معماری، رواق ها، صحن های متبرکه و تأسیسات عام المنفعه علمی فرهنگی است که از دوران سامانیان تا عصر حاضر در آن ایجاد شده و به شکوهش افزوده است. در این میان جغرافیانویسان و مورخان بسیاری از قرون مختلف اسلامی ابنیه آن را ستوده اند.
حرم مطهر امام هشتم(ع) به لحاظ معماری و تزیینات یکی از جامع ترین و باشکوه ترین ابنیه جهان اسلام به شمار می رود که علاوه بر وجهه معنوی آراسته به بیشترین شیوه های هنری، از جمله انواع کاشی کاری، گچ بری، اقلام سته خط در خوشنویسی، آیینه کاری، معرق چوب، منبت، حجاری، خاتم و ... است که سلسله وار فضاها، طرح ها و رنگ ها را به نقطه کانون آن یعنی بقعه مطهر یا مضجع شریف آن امام همام پیوند می دهد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز با احداث و الحاق فضاهای فرهنگی مذهبی و رفاهی به این مجموعه، آستان متبرکه و بارگاه مطهر رضوی توسعه و گسترش چشمگیری داشته است.