بی تردید برای هر کار و شأنی، ادب و آیینی است که با رعایت آن ارزش آن کار بیشتر و میزان تأثیر و ماندگاری آن افزو نتر خواهد شد. از سوی دیگر زیبایی هر عملی در گروی حفظ ادب آن است. این ملاک و قاعده هم در امور معنوی و فراطبیعی صدق می کند و هم در امور مادی و طبیعی، البته ضرورت آن در امور معنوی بیشتر احساس می شود، از این رو برای حقایق دینی ضمن تفسیر آن اسرار و حکمی ذکر می کنند و آداب و آیینی بر می شمارند.
زیارت نوعی هجرت است و زائر در واقع مهاجر به سوی خدا و رسول اوست. کسی که قصد زیارت و حرکت به سوی امام داشته، قلب و عمل و عقل خود را متوجه حریم و ساحت احکام می کند به یک نوع هجرت پرداخته و خود را برای یک محیط و دامنه دیگر آماده می کند. از این رو باید کاملاً از محیط و اطراف خود جدا و کنده شده و با قصد و آهنگ هجرت سفر را آغاز کند که این خود از آداب زیارت است.
ماهیت سفرهای زیارتی با سفرهای دیگر متفاوت است و اساساً بزرگان دینی ما کتاب آداب سفر را در کنار کتاب آداب زیارت تنظیم کرده اند تا به این امر التفات دهند که خصایص و ویژگی های سفرهای زیارتی با جریان زیارت سازگار است و اگر زائر
بخواهد در زیارت خود موفق باشد، باید سفر زیارتی خود را تصحیح و نیت خود را اصلاح کند، لذا زائر باید اجمالاً با آداب سفر زیارتی خویش آشنا باشد. سفرهای زیارتی گرچه با سفرهای دیگر از نظر شکل و صورت ظاهری یکسان است، ولی از نظر سیرت و معنا متفاوت است. آداب زیارت همه بیانگر این است که سفر زیارتی از آن جهت که مقدم های برای وصول به جایگاه منیع و مقام رفیع قرب الهی است باید با تمهیدات و آمادگی خاصی همراه باشد، به گونه ای که اگر این ارادت و ساز و برگ ها فراهم نباشد چه بسا بهره کافی و لازم از سفر برده نشده جز سختی سفر و باختن مال چیزی در پی نداشته باشد. رعایت ادب حضور و توجه به آیین زیارت برای شکسته دلان و قاصدان حقیقی این امکان را فراهم می کند تا حضور را به صورت جدی درک کنند و مدارا بشنوند و پیام هدایت را به جان بسپارند، آن گاه حرکت معنوی خود را آغاز کنند و یا به انجام نهایی برسانند.
