زیارت در لغت عبارتست از تمایل و میل کردن به سمت ذاتی مبارک و روحانی، خواه از نزدیک باشد و خواه از دور، چه با گرایش قلبی و چه با قصد و نیتی دیگر و در اصطلاح دینی تمایلی است که افزون بر میل و حرکت حسی، گرایش قلبی نیز نسبت به زیارت شونده یافته باشد. بنابراین اکرام و تعلیم قلبی باید با انس روحی و فکری همراه باشد و این معنا در مرتبه بالاتر توجه روحی، قلبی و اخلاقی و عملی نسبت به زیارت شونده است.
امام باقر)ع( در خصوص زیارت می فرمایند: هر کس مزار آل محمد)ص( را زیارت کند و با این کار بخواهد نسبت به پیامبر اکرم)ص( صله رحم به جای آورد گناهانش پاک می شود مانند روزی که از ماد رزاده شده است.
به راستی دلیل این همه توصیه و تاکید ائمه اطهار)ع( و علما بر زیارت چیست؟
مهمترین دلیلی که ائمه، مسلمانان را تشویق به زیارت کرده اند آثار زیارت است که در این باب وصیت حضرت رسول اکرم)ص(به ابوذر خواندنی است: ای ابوذر به تو وصیتی می کنم، این وصیت را نگه دار شاید خدا تو را به دلیل رعایت این وصیت بهره مند گرداند؛ به زیارت قبور برو تا آخرت را به یاد تو آورد. و یا در جایی دیگر می فرمایند: وقتی به زیارت قبری می روی سلام کن تا درس عبرت تو شود.
افزون بر این، زیارت مایه مودت و دوستی است که نسبت به مومنان اجری عظیم و ثوابی کثیر دارد. از دیگر آثار زیارت می توان ارزیابی و خودسازی را بر شمرد. هدف غائی همه عبادات تزکیه نفس است و آماده کردن روح برای معرفت کردگار و اولیائش که البته با زیارت روح از گستره محبس تن بودن خویش رها و در عرصه ملکوت عروج می گیرد. اولیای الهی که در دنیا مایه برکت و خیر بودند و مردم با زیارت آن ها و ملاقات حضوری در زمان حیاتشان از دامنه بیکران فیوضاتشان بهره ها می بردند، بعد از وفاتشان نیز نه تنها این خیررسانی قطع نمی شود بلکه به دلیل این که به مرحله بالاتری از کمال می رسند و قدرت و قوت می یابند، قلمروی این فیوضات گسترده تر می شود.
